Sheila valt onverwachts binnen. ‘Damn it’, roept ze nog voor ze goeiedag zegt, ‘mijn laptop is weer gecrasht, Tïuri!’. ‘Natuurlijk’, zeg ik, ‘die is ondertussen al bijna twintig jaar oud, ik weet niet hoelang ik de levensduur nog zal kunnen blijven rekken. Waarom ga je niet eens voor iets anders? Kijk, ik heb hier deze week nog maar gewerkt aan een…’ - ‘Ik gebruik graag laptops’, onderbreekt ze me, ‘ze geven mij nog steeds het meeste werkvrijheid, ik ben ze nu eenmaal gewend’.
Sheila is een grey hat hacker. Ze heeft lang bij een grote bank en daarna nog voor enkele tech-bedrijven gewerkt, maar ze werd telkens ontslaan omdat ze niet gehoorzaamde aan hun instructies. ‘Om ethische redenen’, zegt ze. Nu probeert ze geld te verdienen met opdrachten die gericht zijn tegen die grote bedrijven. Ze is een soort cyber-Robin Hood, profiterende van de corporaties die van ons profiteren.
Ze kan goed hacken, maar ze heeft mij nodig voor de hardware. Dat is mijn ‘dada’. Vroeger was ik een bekende cyberkunstenaar. Ik hergebruikte technologie, maakte mijn eigen installaties ervan en programma’s ervoor. Mijn werken waren meestal maatschappijkritisch getint, maar er is geen interesse meer voor. Het heeft mij wel veel ervaring opgeleverd in het terug samenstellen van oude technologie. Tegenwoordig werk ik met weekcontracten in technologische afvalverwerking. Daar vind ik de pareltjes van oude onderdelen die bruikbaar zijn. Het is een handig talent om te hebben, zo’n neus voor waardevol afval.
Dat weten ze ook bij iFoon Gent, de lokale coöperatieve die oude technologieën herwerkt tot nieuwe, bruikbare apparaten. Zij waren er vroeg bij: het werd één van de weinige booming businesses in de aftakelende economie. Nieuwe toestellen zijn een zeldzaamheid geworden, maar de markt voor herstellingen en re-assemblage van bestaande apparaten is belangrijk. Ik verkoop onderdelen die ik vind tussen het afval aan de mensen van iFoon. Zo kom ik toch beter rond dan de meeste gewezen kunstenaars. De onderdelen die ik niet kan verkopen gebruik ik zelf, voor mijn eigen slimme toestellen. Zo heb ik voor mijn collega’s bij de afvalverwerking, dat zijn vaak klimaatvluchtelingen die geen Nederlands of Engels kunnen, een device gemaakt dat in realtime kan vertalen. Het is gewoon een oude smartphone met een microfoon en speakers, en een programma dat ik samen met Sheila gemaakt heb door de oude online vertaalprogramma’s te combineren. De vertaling wordt gemaakt op basis van de suggesties van verschillende vertaalapps en online woordenboeken. Technologie hoeft niet flashy en nieuw te zijn om nuttig te zijn.
